De tweede week Cambodja

Hee allemaal,

Zondag en maandag maak ik kennis met de vreselijke geschiedenis van Cambodja. We bezoeken achtereenvolgens het S21 genocide museum Tuol Sleng en de Killing fields in Phnom Penh. Tuol Sleng, een voormalig schoolgebouw, diende in de tijd van de Rode Khmer als gevangenis. Tussen 1975 en 1979 heeft de Rode Khmer onder leiding van dictator Pol Pot bijna 2 miljoen Cambodjanen vermoord, op een totale bevolking van 7 miljoen. De communistische partij streefde naar een perfect volk met hardwerkende arbeiders. Steden werden ontruimd en op het platteland ontstond een slavendrijversregime. Intellectuelen stonden in de weg, die werden samen met hun familie geëxecuteerd. Het dragen van een bril of het spreken van een vreemde taal werden ook als intelligent beschouwd. In de gevangenis werden de mensen gedwongen valse verklaringen af te leggen, waardoor je je eigen dood ondertekende.
De gevangenis is erg indrukwekkend. Op het binnenplein staat een galg, in de cellen bevinden zich de originele bedden met martelwerktuigen en zijn als je goed kijkt de bloedspetters nog te zien. Wat mij het meest raakt zijn de foto's van alle gevangenen die ter identificatie voor de Rode Khmer dienden, maar allemaal bewaard zijn gebleven en opgehangen in de ruimtes. Je kijkt recht in de ogen van duizenden mannen, vrouwen en kinderen die volledig onschuldig zijn gemarteld en vermoord. Een groep machtige Cambodjanen vermoordde hun eigen volk. Onbegrijpelijk dat dit zo recent, 40 jaar geleden, heeft kunnen plaatsvinden.

Met kennis over de achtergrond van de Rode Khmer, bezoeken we een dag later de Killing fields. Middels een Nederlands ingesproken audio headset worden we door het groene gebied geleid. We staan stil bij de massagraven, de moordvijver en de boom die eerder vol hing met speakers. Via de koptelefoon horen we een communistisch strijdlied, dat 's nachts over het terrein galmde om de noodkreten van de ter dood veroodeelde gevangenen te onderdrukken. Als je goed op het pad let zijn zelfs botresten en tanden aan het oppervlak te zien gedurende het regenseizoen.
Wat mij het meest shockeert is de gruwelijke 'babyboom', een oplossing voor de dure kogels. Kinderen werden door soldaten bij hun beentjes gepakt en tegen de boom aan dood gelagen. Aan de schors zijn honderden armbandjes opgehangen door toeristen, een ontroerend gezicht.
Na een adempauze - ik ben blij dat ik hier niet in mijn eentje rondloop - bezoeken we het monument voor de omgekomen mensen. Deze Stupa bestaat uit 17 lagen met schedels van de slachtoffers, slechts een deel van de ruim 20.000 die hier vermoord zijn. Op elke schedel zitten kleine stickers die geslacht, leeftijd en doodsoorzaak aangeven. Ik ben onder de indruk van de manier waarop Cambodja de vreselijke geschiedenis met ons deelt. De informatie wordt goed toegelicht met veel respect voor de slachtoffers.
Een dag vol indrukken dus, die we laten bezinken met een biertje in de skybar van Phnom Penh. Vanaf de 23e verdieping is de verkeerschaos in het hart van de stad prachtig te zien.

De reis gaat verder, dit keer per bus naar Sihanoukville. Vanaf hier nemen we de boot, die ons drie uur later afzet op het noordelijke deel van Koh Rong. Ver weg van alle feesten, worden we drie ochtenden lang gewekt door de geluiden van de jungle vanuit onze open hut. We zwemmen in het turquiose water, dromen weg op de schommel gevestigd tussen twee palmbomen en eten elke ochtend pannenkoeken met Nutella. Een dag gaan zeven van de acht mensen die in het hostel zitten met elkaar op jungle trekking. Ik pas, en heb het hele strand en alle zonnestralen voor mij alleen.
's Avonds kan het weer echter flink omslaan en flitst het er hevig op los. Gecombineerd met een douche - een emmer koud water leegscheppen - in de kille buitenlucht, zorgt dit voor een spookachtig tafereel. We maken het nog iets bonter door in het donker de zee in te gaan, opzoek naar lichtgevende plankton. Wanneer je je handen of voeten beweegt, word je omringd door een golf aan lichtgevende puntjes. We zijn een kwartier zoet met dit spelletje, om vervolgens te genieten van een bord warme aardappelpuree.

Na goed anderhalve week samen door Cambodja gereist te hebben, neem ik afscheid van Ilse en reis ik terug naar Bangkok. Deze busrit duurt in totaal 27 uur. Het is deels een nachtbus, wat inhoudt dat je zo'n 12 uur met een vreemde een veel te klein bed deelt. Na veel vertraging kom ik dan ook helemaal gaar in Bangkok aan. Eindelijk aangekomen in het hostel, blijkt mijn bed overgeboekt te zijn en word ik alsnog meegenomen naar een ander hostel.

De volgende dag sta ik gelukkig weer fris op voor mijn vliegreis vanaf Bangkok. Voor het prachtige bedrag van 15 euro - mijn uitgebreide lunch op het vliegveld is bijna duurder - zit ik een uur later in Krabi, Zuid-Thailand. Krabi blijkt een gezellig stadje te zijn. Samen met twee Nederlandse meisjes, een Duits- en een Canadees meisje slenter ik uren over de avondmarkt. We eten allerlei vreemde Thaise specialiteiten en zijn getuige van een soort Krabi's got Talent. Iedereen die zich geroepen voelt mag zijn of haar 'moment of shine' nemen, wat resulteert in een hilarisch karaoke spektakel. Vooral de Thaise 65+ers van het vrouwelijk geslacht zijn niet te houden!

Na al deze reisdagen met korte tussenstops ben ik vandaag eindelijk op mijn bestemming: Koh Phi Phi. Dit keer verblijf ik juist wel in een toeristisch feest hostel, direct aan het strand. Ik ga zo mijn Lonely planet maar eens doorspitten voor een goed massage tentje en vervolgens op zoek naar een gezellige eetplek. Over 12 nachten stap ik alweer in het vliegtuig naar Nederland, dus het er nu nog maar even goed van nemen!

Liefs voor iedereen thuis!